Poleam książkę: "Papugi z placu D'Arezzo"

W swojej najnowszej powieści Eric-Emmanuel Schmitt z uwagą przygląda się człowiekowi we współczesnym świecie, w którym namiętność często myli się z miłością, a seks służy zagłuszaniu uczuciowej pustki. Mieszkańcy placu d’Arezzo zakochują się, cierpią, uczą się ufać, czasem bywają samotni – a ich losy układają się w zaskakującą mozaikę ukazującą całe spektrum możliwych odcieni miłości.

Już po kilkunastu stronach lektury uderza różnorodność i mnogość zaprezentowanych bohaterów. Pisarz wrzuca czytelnika in medias res, gdzie początkowo nie wiadomo, jakie są powiązania między poszczególnymi postaciami, a także, kim one są i czym zajmują się w życiu codziennym. Dokładnie sto dwadzieścia stron stanowi opis zróżnicowanych sytuacji, w jakich protagoniści znaleźli się tuż przed otrzymaniem tajemniczego liściku. 

Z kart powieści, niczym Sherlock Holmes, odbiorca musi wydedukować, z jakim typem bohatera ma do czynienia i jakim systemem wartości kieruje się na co dzień. A jest ich niemało, należą do różnorodnych klas społecznych, borykający się z mniejszymi lub większymi kłopotami, szukającymi gorliwie miłości i próbujący ustatkować swoje wzburzone życie emocjonalne.

„Piszę tych kilka słów po prostu po to, by Ci powiedzieć, że Cię kocham. Podpisane: Ty wiesz kto” – te oto dwa krótkie zdania zburzyły dotychczasowy ład bohaterów. Każdy z nich, zaczynając od luksusowej prostytutki Evy, poprzez młodą wdowę Patricie, przykładne małżeństwo Baptiste’a i Josephiny, artystokratę Francoise’a Maxime aż do nastoletniej Albane i jej ukochanego Quentina (nie zapominając o kilkunastu innych postaciach), dostaje tajemniczy liścik z prostym, aczkolwiek często druzgocącym przekazem. Któż może być autorem tych kilku słów? Tajemniczy adorator, małżonek, nowa kochanka, a może dawno porzucona miłość? Znaleziona notatka wywołuje prawdziwą burzę wśród mieszkańców Brukseli, trwale zmieniając ich dotychczasowe relacje personalne.

Chociaż na kartach powieści przewija się ogromna liczba bohaterów, to jednak nie ich często zaskakujące reakcje i konsekwencje podjętych decyzji są głównym tematem dzieła Schmitta. Jest nim miłość, ale nie miłość romantyczna, uskrzydlająca, zdolna pokonać wszelkie przeszkody. Francuz pokazuje swemu czytelnikowi zupełnie nową stronę tego uczucia, jakim jest fizyczność w jej najczystszej odsłonie. I znowu, to nie czysta erotyka, lecz zmysłowy, namiętny i pełen pasji eros zdolny pobudzić nawet najbardziej skamieniałe serce. Każdy z bohaterów odkrywa w sobie nowe pokłady siły, których wcześniej nie był świadom.

Papugi z placu d’Arezzo traktują o pragnieniu bycia kochanym i pożądanym przez drugiego człowieka. To uniwersalna potrzeba, jaką żywi zarówno nastoletnia Albane, jak i dystyngowana dama Severine. Jednakże kto mógł przypuszczać, że pisemne wyznanie miłości jest zdolne pobudzić tak różnorodne reakcje, które częstokroć zaskakiwały samych protagonistów. I to oddźwięk nie zawsze pozytywny, często podsycany błędnymi przesłankami, jakie rujnują relacje interpersonalne i na zawsze zmieniają życie bohaterów.

Schmitt po raz kolejny dowiódł, iż jest mistrzem w oddawaniu tak złożonego spektrum ludzkich emocji. Brutalnie i bez żadnych zahamowań opisuje skomplikowane związki, których podstawą jest ludzka seksualność, zapominając, iż samo zbliżenie nie jest w stanie zapełnić uczuciowej pustki, która coraz bardziej pochłania dusze bohaterów.

Papugi z placu d’Arezzo okazały się niebanalną i głęboko refleksyjną powieścią o ludzkiej naturze i jej ciemniej stronie. Bezpośrednio, szczerze, miejscami aż nazbyt boleśnie pisarz dotyka uczuciowej pustki, którą gdzieś głęboko przed całym światem skrywa każdy człowiek. I to właśnie w tej prostocie tkwi siła powieści Schmitta. Poszukiwanie miłości przeplata się z nadzieją i zwątpieniem,  dodatkowo podsycane przez nieokiełznaną namiętność. To bardzo dobra pozycja, po którą powinien sięgnąć każdy miłośnik literatury. Gorąco polecam.